Op pad VI

Na amper 40 km Bratislava al gepasseerd. Langs de Donau fiets je Slowakije ook zo weer uit, Hongarije in. Onuitsprekelijke namen hebben de plaatsen die nu opdoemen. Eerste nacht in Dunakinitie. De “kamping” is een royale achtertuin, met spiksplinternieuwe sanitaire voorzieningen. Voor 5 euro mag je daar je tent opslaan. Volgende dag via Gyor naar Komarom. Het is heet hier! Mijn helm voelt aan als een natte dweil, het water gutst van mijn kin-bandje. Nog 150 km te gaan naar Boedapest. Een mini-supermarkt aangedaan. Er liggen dozen met 10 eieren: mag ik er zes? De oude verkoopster: “U kunt alleen per 10 kopen.” Ik reis met de fiets, zes kan ik er maar meenemen. Ze haalt haar schouders op. De koop gaat niet door. Na het afrekenen van de andere boodschappen mag ik nog niet gaan: “moment”, moment!” De vrouw neemt een zakje en haalt zes eieren uit een doos: “ ein prézent, ein prézent!” roept ze met een glimlach. Haar vriendelijkheid ontroert me. Het is een dag met pittig klimwerk, 7% en meer. Wat een wijds zicht in dit land! En wat is het heet! Aan zeven liter nog niet genoeg. In de dorpen zijn er nog publieke kranen, waar bewoners hun emmers vullen. Aan water dus geen gebrek. Bij Visagrad doemt hoog op een rots een groot fort op. De Romeinen wisten de strategische plaatsen wel in te nemen Daar het pontje naar de andere oever van de Donau, naar het eiland in de rivier. Eerst alle bagage eraf en in de boot gebracht, dan de fiets erin. Aan de overzijde ligt Kisoroszi, maar de nacht doorgebracht links op de punt van het eiland. Vijf meter van de waterlijn. Een natuurcamping. Dit houdt in dat er niet veel meer is dan één waterkraan. De bedoeling is dat je alles heel natuurlijk doet, dus dan maar met m’n zeep de rivier in. Tijdens het eten koken komt een dame met haar fiets de tenten langs om € 5,50 af rekenen voor deze toplocatie. Ze scheurt een bonnetje van de rood gekleurde rol, voor de tent, en een van de witte rol, die is voor de persoon. De zon verdwijnt achter de bergen en kleurt het rivierlandschap mooi. Boten trekken voorbij, veel vracht, maar ook wel passagiersschepen, met kamers met een balkon. Er gaan flatgebouwen voorbij. Vroeg wakker en vroeg vertrokken. Vandaag Boedapest zien te passeren. De route gaat over Margita, een lommerrijk eiland in de Donau. Het is zaterdag, veel gezinnen vermaken zich in het park en gaan het zwembad binnen dat daar ook is. Daartegenover zijn bankjes onder een grote linde. Die heeft vier stammen. Het blijkt een geliefde of fotogenieke plek tussen die stammen. Het is afzien met deze hitte; enorme stapelwolken vormen zich aan de hemel. Het is elf uur, en heb trek. Onder de linde pak ik mijn kookgerei en zet water op voor de soep. Mijn zout suppletie. De kaas ziet er niet uit, maar smaakt nog wel met wat za’atar erbij en nog een bosuitje is de lunch weer top! Het eiland weer af en terug naar de oever van Boeda, langs de bekende belvedère en via de laatste brug, de trambrug naar de oever van Pest. Na wat straatjes links en rechts gaat de route verder langs de Donau, richting zuidoost. Dit vind ik wel een mijlpaal . Want tot Boedapest kun je nog in één streep terug met de trein, na deze stad zul je steeds de barrière van station West naar Oost moeten nemen. De teller staat al op 2200 km. De twee in het boekje beschreven campings in het naburige dorp zijn niet te vinden, de volgende is 25 km verderop. Er komt een jonge man langsop fietsen. Ik moet iets versnellen, dat valt me niet mee na 110 km. In een wel zeer gebroken Engels vraagt hij waar de reis heen gaat. Na het horen van mijn antwoord was hij even stil. “But you are not so young!” Aardige jongen. Even later wees hij op een bord langs de kant van de weg, van een uitspanning dat naast hotel, zwemparadijs, ook camping bleek te zijn. Dat vermeldt dit bord niet! Het blijkt een heel mooie accommodatie en ook mogen campinggasten van het zwemparadijs gebruik maken. Hier, in Ráckeve houd ik een dag rust. Nog pakweg 250 km te gaan tot de Roemeense grens.