Op pad XII

Waar herders water putten is dat water goed voor mens en dier. Heerlijk koel. Op een dag kun je er wel drie treffen, dicht bij de weg. Op het platteland kun je in een winkel geen eieren kopen. Bij een huis waar kippen rondlopen vraag ik aan het hek of er eieren over zijn, ik wil er zes kopen. “ik zal het mijn vrouw vragen.” De man komt terug met mijn eierdoosje, gevuld. “Sanatate!” (gezondheid) Ik krijg de eieren cadeau. Aan de andere kant van de weg maak ik mijn lunch klaar en kook een ei. De vrouw komt aanlopen en zij draagt een plastic tas bij zich. Zij geeft mij die, gevuld met een zelfgebakken brood, minstens een kilo tomaten, augurken en een ui. Zij probeert een praatje aan te knopen, dat lukt niet goed omdat ze zich niet in de Engelse taal weet uit te drukken en het Roemeens ook niet. Dan gaat ze weer, met een lach op haar gezicht. Wat een heerlijk mens. In Barlad een terrasje opgezocht. Aan een andere tafel heeft iemand mijn fiets en mijn outfit opgemerkt en informeert belangstellend naar mijn reis. Enthousiast: “Waar ga je overnachten? Ik regel een kamer voor jou in een pension en die betaal ik. Er wordt even gebeld en het is geregeld. De man heeft een beveiligingsbedrijf, zijn kantoor is aan de overkant en daar kan ik mijn fiets stallen. Nu pas valt op dat er een aantal auto’s met hetzelfde uiterlijk staat opgesteld. Een van de medewerkers brengt me naar het pension: “morgen even bellen en u wordt binnen zes, zeven minuten gehaald.” Een camping is hier in geen velden of wegen en bij 36 gr ben ik wel toe aan een douche. Het verliep als afgesproken, zij het dat de weldoener “niet zo vroeg op kantoor komt.” Alle personeel dat er wel is handje schudden, na“sanatate” en andere soortgelijk gelukwensen kan ik mijn weg vervolgen. Vandaag bijna 100 km over bergkammen met vergezichten over enorme akkers. Het is helder, ik zie links en rechts 40 km ver akkerbouw. Hier zijn de graanschuren van weleer verrezen. Ik nader een industrieel gebied, tientallen windmolens. Bij Galati is de Donau weer. Een pont brengt me naar de overkant, morgen verder richting Tulcea. Eigenlijk ben ik al in de Donaudelta. Ik mag mijn tent opslaan in een ‘privat’stukje natuurgebied, nabij het archeologische Dinogetia. Een jongeman op een carouta had hooi opgehaald, hij belde daarvoor even met zijn cheful:”Din Olanda!? Cu bicicleta? Da, acord.” Zijn huis stond op zichtsafstand, dat voelt veiliger. Even poedelen in Lac Jijilei, mijn sandalen zakken wat dieper en vissen zijn ook nieuwsgierig, voel ik. Mijn voeten komen er zwarter uit dan daarvoor . De zon gaat onder achter de stad. Bij het krieken weer op, tent opgerold en weg. Paarden groeten elkaar ook uitbundig. De uitlopers van de Karpaten zijn hier niet meer dan een paar honderd meter hoog, maar je moet wel steeds over een kam, stukjes van 10% klimmen. In Isaccea is de Donau de grens met Ucraina, aan de overkant ligt Orlivka. Watergebied, dus veel muggen. Niet veel autoverkeer, maar wat er rijdt rijdt erg hard. Langs paard en wagen, zelfs nog een ezel als trekdier (kar met ijzeren wielen) en die enkele eenzame fietser. Snikheet vandaag. Tulcea, dé vissersplaats van de delta. Van hier het laatste traject, 195 km tot Constansa. Een visrestaurant moet hier nog uitgevonden worden. Een restaurant vind je in een hotel, maar een vis uit de Donau of Zwarte zee, staat niet op de menukaart. Grappige markt, met allemaal handgemaakte waren. De kaart vermeldt een camping in Murighiol, 30 km om. Vijftig plaatsen, twee toiletten en dito douche. Deze luxe heb ik nog niet eerder in Roemenië gezien, de eerste camping met een douche. Het belooft weer een warme dag te worden, 38 gr, de vierde op rij. De Donaudelta is ook een enorm agrarisch gebied. In de dorpen staat groente en fruit uitgestald, onder een parasol. Tussen de meloenen, tomaten en augurken, ook amandelen. Deze streek doet denken aan het midden oosten, hier wonen veel etnische Turken en Lipovanen (naam voor Russische vluchtelingen), sinds de 17e eeuw. Dat verklaart dat hier ezels de last- en trekdieren zijn. Het is half vier, ik ben in Baia en houd het voor gezien. Nog 75 km, een korte dagtrip naar Constansa.