Op pad VIII

De grens gepasseerd: “bine ati venit (welkom) in Romania! wenkt een groot bord. Het waait hard en het is heel warm, 37 graden. Nog wat meer, door de warmte en uitlaatgassen van 6 km vrachtwagens met draaiende motor, die staan te wachten voor de grensovergang. De Hongaarse grenswacht doet het kalm aan. Het pusta landschap gaat hier nog even door, met dit verschil dat dit land goeddeels braak ligt. Ik ben nog maar 30km landinwaarts en hier zijn geen campings. Wel een hotel waar een kamer vrij is, voor 95 lei (€ 24), op de vierde verdieping. Het blijkt een zolderkamer; het hotel heeft geen lift. Mijn fiets mag in een soort inloopkast, een gekoelde ruimte, achter de receptie. Hevig onweer die nacht. ’s Morgens regent het nog, maar bij 22gr is dit niet vervelend. Fiets uit de kast, door de lounge weer naar het bordes, buiten. Het bordes is van marmer en is ook rolstoel toegankelijk met een hellingsgraad van 30 %. Het is nat, de banden glijden als op ijs. De eerste uren zie ik wel 18 schaapsherders en kuddes. Het landschap verandert, de contouren van de Karpaten worden zichtbaar. Om de vijf a acht km een dorp, mensen groeten of zwaaien me toe. Een auto komt langszij rijden: “waar komt u vandaan?” Er is plaats om aan de kant van de weg te stoppen, een Roemeense Belg en haar partner gaan haar ouders bezoeken in Oici, nabij Brad. Daar ben ik welkom en, ja, de tuin is groot genoeg om een tentje in op te zetten. Ons gele wagentje herken je wel.” Het is zes uur later, geen camping kunnen ontdekken en ik waag het erop. Tegen de avond rijd ik Ocio in, maar hun wagentje zie ik niet. Ik zie een meisje voer klaarmaken en ik vraag het haar, maar nee, zij weet van geen Belgische dorpeling. Een onweersbui breekt los en ik kan schuilen. Drie kwartier later is de bui voorbij, en rijd ik het dorp maar weer uit. Dorpelingen die met elkaar wat drinken vraag ik nog of zij weten waar de Belgische woont, zij weten het, een van hen staat op en wijst het huis aan. Op dat moment komt het gele wagentje ook aanrijden. Een aller hartelijkst weerzien, een kennismaking volgt met moeder en vader en het is allemaal heel vanzelfsprekend dat ik mee eet, en nee, uw tent kan ingepakt blijven, moeder maakt al een bed op. Heerlijk geslapen op een bedbank in de woonkamer. De volgende morgen na het ontbijt losgerukt van alle weldadigheid, anders zou ik om twaalf uur nog niet op de fiets zitten. De weg is in onderhoud en het verkeer wat er is rijdt bedaard. Paard en wagen is nog steeds en veel gebuikt transportmiddel. Veel koeien aan een paal langs de weg, ook een koeienhoeder passeert met zijn kudde. De geluiden en de lucht zijn boers, overal loslopende kippen, kalkoenen en kuikens. Vandaag de Bucespas over, negen km klimmen van 150 naar 880 meter, op het heetst van de dag. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken door het zweet. In Campeni houd ik het voor gezien en maak ik maar weer gebruik van een pensiune. Nog 112 km naar Cluj! Ik zie uit naar de ontmoeting met neef Matthijs en Jesse, komende week.